فعالیت‌های عام‌المنفعة دربارِ سلطان حسین بایقرا در خراسان (875-911 ق) (با تکیه بر متون تاریخی)

عصر سلطان ­حسین ­بایقرا را می­توان از ادوار رونق فعالیت­­های عام­­ المنفعه دانست. گرچه  پیشینۀ این­ گونه اقدامات در دوره تیموریان (771-880.ق) به تیمور بازمی­ گردد، اما با روی‌‌کارآمدن بایقرا و متعاقباً رویکرد ویژۀ وزیر او، امیرعلیشیر نوایی، این اقدامات در حد قابل ملاحظه­­ای در خراسان گسترش یافت. پژوهش حاضر با تکیه بر روش توصیفی ـ تحلیلی و بهره‌گیری از متونِ تاریخی در پی پاسخ به این پرسش می­باشد که گستره و تأثیر فعالیت­­های عام­ المنفعة سلطان و نوایی تا چه حد و با چه رویکردی بوده­ است؟ در دورۀ بایقرا، این اقدامات به­صورت قابل ملاحظه­ ای توسط او و درباریانش به­­ خصوص وزیر وی در راستای سیاست­ های دربار و انگیزة شخصی انجام پذیرفت. این امور، بیشترِ زمینه­­ ها از جمله مذهبی، آموزشی و رفاهی را شامل می‌­شد که در این بین سلطان و درباریان علاوه ­بر توجه به­ رفاه عمومی، در راستای کسب منزلت و جایگاه سیاسی ـ اجتماعی گاه با نیّت خالص، عدم رضایت از نابرابری عمومی، کسب رضایت درونی و در مواردی شهرت‌طلبی، به انجام این امور اهتمام داشتند.